Κοινωνική Ιστορία



Ο ΠΕΤΡΟΣ ΣΤΟ ΕΣΤΙΑΤΟΡΙΟ

Τo προηγούμενο Σάββατο πήγα με τη μαμά μου, τον μπαμπά μου, την φίλη μας τη Ρούλα και τον γιο της τον Αλέξανδρο σε ένα αγαπημένο μας εστιατόριο για φαγητό.
Κάναμε 35 λεπτά μέχρι να φτάσουμε εκεί, αλλά δεν με ενόχλησε καθόλου γιατί άκουγα μουσική με τα ακουστικά μου.








Όταν φτάσαμε, κάθισα στην θέση δίπλα στο παράθυρο που μου αρέσει και έδωσα την παραγγελία μου στην σερβιτόρα.
Για να αποφασίσω γρήγορα τι θα φάω, είχα σκεφτεί από πριν τι θέλω. Ζήτησα μακαρόνια με κόκκινη σάλτσα.








Όταν μας έφεραν το φαγητά μας, όλοι άρχισαν να τρώνε με χαρά. 
Εγώ όμως όχι. Ημουν απογοητευμένος και πολύ θυμωμένος γιατί ήθελα κοφτά μακαρόνια με κόκκινη σάλτσα και η σερβιτόρα μου έφερε σπαγγέτι.

Άρχισα να φωνάζω, να κλωτσάω και να κλαίω.                                                                     
                                                                       






Η μαμά μου φώναζε, οι άνθρωποι στο εστιατόριο με κοιτούσαν τρομαγμένοι και ο μπαμπάς λυπημένα.











Εκείνοι ήταν ευχαριστημένοι με το φαγητό τους γιατί είχαν ζητήσει ακριβώς αυτό που είχαν στο μυαλό τους.



Εγώ δεν είχα σκεφτεί πως αν δεν ζητήσω να είναι κοφτά τα μακαρόνια μου ο μάγειρας δεν μπορεί να ξέρει ότι τα ήθελα έτσι.

Η μαμά με πήρε και πήγαμε έξω από το μαγαζί να πάρω λίγο φρέσκο αέρα που μου κάνει καλό. Γυρίσαμε μετά από 10 λεπτά πάλι.



Φωνάξαμε πάλι τη σερβιτόρα και της παρήγγειλα ''κοφτά μακαρόνια με κόκκινη σάλτσα''.  


Μετά από λίγη ώρα μου έφερε το φαγητό μου. Ήταν ακριβώς αυτό που ήθελα. Το έφαγα πολύ ευχαριστημένος και πεινασμένος.









Ο μπαμπάς μου εξήγησε πως στα εστιατόρια έρχεται ο σερβιτόρος στο τραπέζι. Του λέμε αυτό που θέλουμε να φάμε. Αυτός το λέει στον μάγειρα. Ο μάγειρας βρίσκει τα υλικά από το ντουλάπι και το ψυγείο και τα μαγειρεύει.



Γι'αυτό καλό είναι να έχω στο μυαλό μου και άλλο ένα φαγητό που θα θελω να φάω γιατί μπορεί να μην το έχει ο μάγειρας στο ντουλάπι αυτό που θέλω και να στενοχωρηθώ.

Και όταν στενοχωριέμαι φωνάζω και ο κόσμος γύρω μου στενοχωριέται και τρομάζει και καθόλου δεν μου αρέσει όταν συμβαίνει αυτό.

                                                                                                     Μαρία Κωνσταντινοπούλου

Η γέννηση του παιδιού και η σχέση ανάμεσα στο ζευγάρι

Η γέννηση ενός παιδιού αλλάζει σημαντικά τη σχέση του ζευγαριού. Ο ερχομός ενός νέου μέλους συνήθως επηρεάζει τους νέους γονείς, γι' αυτό και είναι πολύ σημαντικό να επικοινωνεί το ζευγάρι τα συναισθήματα και τους φόβους που προκύπτουν. Η σχέση από μόνη της μπορεί να αποτελέσει πηγή δύναμης και υποστήριξης για τα άτομα.

Το ζευγάρι έχει να αντιμετωπίσει τις απαιτήσεις της εγκυμοσύνης, της γέννας, την ανατροφή του παιδιού, καθώς και την αλλαγή της καθημερινότητας και της σχέσης με τον/την σύντροφο.

Πέρα από τις αλλαγές εντός της οικογένειας, προκύπτουν και άλλες σημαντικές αλλαγές στις σχέσεις με τους υπόλοιπους συγγενείς (κυρίως παππούδες-γιαγιάδες), των οποίων η βοήθεια σε πολλές περιπτώσεις είναι πολύτιμη, όμως υπάρχουν και οι περιπτώσεις όπου η υπερεμπλοκή τους δημιουργεί τελικά άλλου είδους θέματα ανάμεσα στο ζευγάρι.

Οι κοινωνικές αλληλεπιδράσεις με φίλους και γνωστούς αλλάζουν λόγω των απαιτήσεων της φροντίδας του μωρού, και των νέων προτεραιοτήτων. Το σίγουρο είναι πως όλα τα είδη των σκέψεων και των συναισθημάτων θα προκύψουν τόσο για τη μητέρα όσο και τον πατέρα κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης καθώς και το πρώτο διάστημα μετά τη γέννηση του παιδιού. Είναι σημαντικό να έχουν το χρόνο και τη δυνατότητα να μιλήσουν γι 'αυτό, καθώς είναι μέρος του σχηματισμού των πρώτων οικογενειακών δεσμών.

Ο καθένας βιώνει διααφορετικά την εμπειρία αυτή κατά τους πρώτους μήνες μετά τη γέννηση του παιδιού. Για κάποιους, η μετάβαση στην ιδιότητα του γονέα είναι εύκολη και ενισχύει τη σχέση με τον/τη σύντροφο. Για κάποιους άλλους, μπορεί να είναι ένα διάστημα  κούρασης και στρες που τους απομακρύνει και ορισμένες φορές τους οδηγεί και σε απόσυρση τόσο από τα γονε'ι'κά καθήκοντα όσο και από τα συζυγικά. Δεν είναι όλοι έτοιμοι να αντιμετωπίσουν την αλλαγή στη ζωή τους, να δεχτούν πως εκ των πραγμάτων θα υπάρχει λιγότερος ελεύθερος χρόνος για τους ίδιους και για τους άλλους. Είναι σημαντικό να αναγνωρίσουμε και να επικοινωνήσουμε τα όποια συναισθήματά προκύπτουν.

Συχνά αλλάζει και η σεξουαλική ζωή του ζευγαριού και ορισμένοι το βιώνουν σαν απώλειας της αποκλειστικής σχέσης που είχαν με τον/την σύντροφο. Πιθανόν να θεωρούν ότι οι νέες απαιτήσεις επηρεάζουν τις σεξουαλικές τους ανάγκες και προτεραιότητες, κάτι που πιθανόν να ισχύει το πρώτο διάστημα, μιας και η δομή της οικογένειας άλλαξε και προστέθηκε ένας άνθρωπος που έχει ανάγκη την πλήρη φροντίδα και αφοσίωσής μας.

Το σίγουρο είναι πως αν η σχέση του ζευγαριού είναι ειλικρινής και τα άτομα ανοιχτά σε συζήτηση, το πρώτο διάστημα της προσαρμογής θα μπορέσει να ξεπεραστεί ανώδυνα και με μεγαλύτερη ευκολία έως ότου τα πράγματα μπορέσουν να μπουν και πάλι στους κανονικούς τους ρυθμούς.


                                                                                                           
                                                                                                                 Μαρία Κωνσταντινοπούλου










































































































Πώς τα παιχνίδια ρόλων βοηθούν τα παιδιά να μάθουν



Τα παιχνίδια ρόλων είναι σημαντικά για την ανάπτυξη των παιδιών. Μέσω αυτών, τα παιδιά μαθαίνουν για τον εαυτό τους και τον κόσμο. Οι εμπειρίες που αποκτούν παίζοντας, τα βοηθά τα πρώτα χρόνια της ζωής τους να μάθουν τι τους αρέσει και τι όχι, τι τα συμφέρει, ποιες είναι  οι ικανότητές τους και ποιες οι δυνατότητες.

Τα παιδιά δουλεύουν μέσα από τα παιχνίδια ρόλων διάφορα στρεσογόνα ή μη γεγονότα. Νέες καταστάσεις, εμπειρίες κλπ. Χαραχτηριστικό παράδειγμα είναι το παιχνίδι του ''γιατρού''. Παριστάνοντας κάποιος τον γιατρό και κάποιος άλλος τον ασθενή και χρησιμοποιώντας ''ιατρικά εργαλεία'', μπορούν και εξοικειώνονται με τη στρεσογόνα κατάσταση αυτής της επίσκεψης στον γιατρό, αρχιζουν και προετοιμάζονται με τον τρόπο τους και κατά συνέπεια μπορούν και διαχειρίζονται ευκολότερα τα αρνητικά τους συναισθήματα.
Κατά τον ίδιο τρόπο εργάζονται και με άλλα συναισθήματα διαφόρων καταστάσεων, όπως ενός διαζυγίου, την απουσία ενός γονέα, μία ασθένεια, έναν θάνατο, κλπ.

Αναπτύσσουν σημαντικές κοινωνικές δεξιότητες. Είναι κάτι πολύ περισσότερο από μία απλή δραστηριότητα παιχνιδιού. Απαιτεί προηγμένες στρατηγικές σκέψης, επικοινωνία και κοινωνικές δεξιότητες. Μέσω του παιχνιδιού αυτού, τα παιδιά μαθαίνουν να κάνουν διαπραγμάτευση, να εξετάζουν τις απόψεις των άλλων, να μεταφέρουν τις γνώσεις τους από τη μια κατάσταση στην άλλη, μαθαίνουν να περιμένουν να έρθει ικανοποίηση, εξισορροπούν-συγκρίνουν δικές τους ιδέες με άλλων, εξερευνoύν τον συμβολισμό, εκφράζονται και μαθαίνουν να ακούνε τις σκέψεις και ιδέες των άλλων.

Για όλους τους παραπάνω λόγους και ακόμα περισσότερους, το παιχνίδι μίμησης των παιδιών κατέχει μία από τις πιο σημαντικές αξίες στην ανάπτυξή τους. Οι ενήλικες από την πλευρά τους θα πρέπει να δημιουργούν τις προϋποθέσεις στο παιδί για ένα άνετο παιχνίδι. Καλό θα είναι  να παίζουν και οι ίδιοι μαζί τους. 
Συνήθως αφήνουμε τα παιδιά να μας κατευθύνουν στον κόσμο του παιχνιδιού και της φαντασίας τους. 
Εμείς μπορούμε αν θέλουμε να προσθέσουμε διάφορα υλικά, όχι απαραίτητα παιχνίδια, να διαβάσουμε μια 
ιστορία και στη συνέχεια να την δραματοποιήσουμε παρέα, να παίξουμε ρόλους, καταστάσεις,
ακόμα και κάποιο συμβάν που πιθανόν να μην ξέρουμε πώς να διαχειριστούμε με το παιδί μας
θα μπορούσαμε να το εντάξουμε ως φανταστική ιστορία και να δούμε αντιδράσεις και συναισθήματα, 
ώστε να μας βοηθήσει να διαχειριστούμε κατάλληλα την κατάσταση. 



                                                                                                     Μαρία Κωνσταντινοπούλου















































































































Καρκίνος και Συναισθήματα των ''γύρω''

Οι περισσότεροι από εμάς, φοβόμαστε ακόμα και να ξεστομίσουμε τη λέξη ''καρκίνος''. Παρότι καθημερινά σχεδόν ακούμε γύρω μας για κάποιον γνωστό-γνωστή που νόσησε, όταν πρόκειται να έρθει η ασθένεια κοντά μας σαστίζουμε. Οπότε τότε ονομάζεται ''το κακό'', ''το ακατανόμαστο'', το ''μακρυά από εμάς'', και πολλά άλλα τέτοιου τύπου 'ξόρκια'.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι η ασθένεια αυτή υπάρχει και ευτυχώς συνεχίζει να βλετιώνεται στην Ευρώπη το ποσοστό επιβίωσης των ασθενών σε αρκετούς τύπους καρκίνου σύμφωνα με τα αποτελέσματα έρευνας που δημοσιεύει σήμερα η βρετανική ιατρική επιθεώρηση Lancet Oncology.
Πέρα από την μεγάλη δυσκολία που έχουν οι πάσχοντες να διαχειριστούν τη νέα τους κατάσταση και εικόνα, τα κοντινά πρόσωπα βιώνουν εξίσου ιδιαίτερα δύσκολες στιγμές.
Πιθανότατα να υπάρχουν πολλών ειδών συναισθήματα, για ένα άτομο που φροντίζει ένα αγαπημένο του πρόσωπο που πάσχει από καρκίνο. Το σίγουρο είναι πως δεν υπάρχει συνταγή για το πώς θα αισθάνεται και θα αντιδρά, καθώς δεν υπάρχει σωστό και λάθος για το τι θα νιώσει. Καθένας είναι διαφορετικός και κάθε περίπτωση μοναδική.
Μια καλή αρχή είναι να συμφιλιωθεί με τα συναισθήματά του και να αποδεχτεί πως είναι φυσιολογικό και η εναλλαγή αυτών, και η ποικιλία τους αλλά και η έντασή τους. Χρειάζεται κάμποσος χρόνος για να μπορέσει το άτομο να εντάξει στην καθημερινότητά του όλη τη νέα πραγματικότητα.

Τι πιο φυσιολογικό από το να αισθάνεται θλίψη.. Από τη στιγμή που το άτομο μπορεί ταυτόχρονα να ανταπεξέρχεται στις απαραίτητες καθημερινές ρουτίνες και δραστηριότητες, η θλίψη είναι αναπόσπαστο κομμάτι μιας τέτοιας διαδικασίας (αν βέβαια η θλίψη διαρκεί για περισσότερο από 2 εβδομάδες με ένταση, καλό είναι να επισκεφτεί κάποιον ειδικό).

Ένα άλλο συχνό συναίσθημα είναι ο θυμός. Πηγάζει κυρίως από τον φόβο και το άγχος που βιώνει το άτομο στην προσπάθειά του να είναι διπλα στο πρόσωπο που νοσεί. Ο θυμός μπορεί να στραφεί ενάντια του εαυτού, των φίλων ή και πολύ συχνά απέναντι στο πρόσωπο που φροντίζει και που τόσο ανχώνεται για εκείνο. Σε κάθε περίπτωση, καλό είναι να αναγνωρίζουμε τι είναι αυτό που τον πυροδοτεί.

Πόλύ συχνό είναι επίσης το αίσθημα της ενοχής. Γιατί πιθανόν να θεωρεί το άτομο πως δεν βοηθά όσο θα έπρεπε, δεν βρίσκεται όλη την ημέρα στο πλάι του αγαπημένου του προσώπου, ή ακόμα και για το γεγονός πως εκείνος είναι υγιής.

Ακόμα και αν η πρόγνωση είναι θετική, πολλές φορές μπορεί ακόμα και να πενθεί το άτομο για τις χαμένες όμορφες και ξέγνοιαστες στιγμές, για την κλονισμέμη υγεία του αγαπημένου του προσώπου, ή ακόμα και για τις μέρες, βδομάδες, μήνες που περνούν μέσα στο νοσοκομείο, στους γιατρούς κλπ. Το σημαντικό είναι σε κάθε στιγμή να μην κατηγορούμε τον εαυτό μας για τα συναισθήματα που βιώνουμε.

Τέλος, η μοναξιά που πιθανόν να αισθάνεται το άτομο, ακόμη και με την παρουσία άλλων τριγύρω, η σκέψη πως κανείς δεν μπορεί να το καταλάβει και να νιώσει αυτό που περνά, είναι ιδιαίτερα συχνή.

Καλό είναι να ξέρουμε ότι πολύς κόσμος αισθάνεται κάπως έτσι. Το μοίρασμα βοηθά συνήθως και ηρεμεί, τη στιγμή ειδικά που πιθανόν να νομίζουμε πως είμαστε μόνοι σε κάτι τέτοιο. Η έκφραση της συναισθηματικής κατάστασης και η αποδοχή αυτής, είναι σίγουρα περισσότερο υγιής ως στάση από την προσποίηση της χαράς. Σε τέτοιες περιόδους ο εκνευρισμός όλων είναι αρκετά υψηλός, οπότε ας μην οικειοποιούμαστε τον πιθανό θυμό του αγαπημένου μας προσώπου.


Αισιοδοξία, λίγη χαλάρωση και χιούμορ, ακόμα και στις πιο δύσκολες καταστάσεις, βοηθάνε πάντα..

                                                                                                   
                                                                                                     Μαρία Κωνσταντινοπούλου








































































































































Ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή στα παιδιά





Η Ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή περιλαμβάνεται στην ομάδα των αγχώδων διαταραχών και συχνά ξεκινά στην παιδική ηλικία. Χαρακτηρίζεται είτε από ιδεοληψίες (obsessions) είτε από ψυχαναγκασμούς (compulsions) είτε και από τα δύο. Πολλά από τα άτομα με τη διαταραχή περνάνε αρκετά χρόνια πριν απευθυνθούν σε κάποιον ειδικό για διάγνωση και βοήθεια. Η διαταραχή χαρακτηρίζεται από επαναλαμβανόμενες σκέψεις, εικόνες, ενέργειες, παρορμήσεις, που είναι ιδιαίτερα χρονοβόρες και οδυνηρές και που συνήθως επηρεάζουν τη λειτουργικότητα του ατόμου. Συμπτώματα όπως εμμονές, ενοχλητικές σκέψεις, θρησκευτικές σκέψεις, ανησυχία σχετικά με τη συμμετρία των πραγμάτων, με ένα μέρος του σώματος, παθολογική αμφιβολία, σκέψεις μόλυνσης, σεξουαλικές-επιθετικές εμμονές κλπ. Το άτομο βιώνει άγχος συνδεόμενο με τους ψυχαναγκασμούς, καθώς και με την αντίσταση σε αυτούς, και ηρεμεί αμέσως μόλις ενδώσει στον καταναγκασμό. Οι ιδεοληψίες ποικίλουν. Περιλαμβάνουν το πλύσιμο, την καταμέτρηση, τον έλεγχο, την οργάνωση, το άγγιγμα αντικειμένων, τη λεκτική ή νοητική επανάληψη συγκεκριμένων λέξεων ή φράσεων κλπ. Οι περισσότεροι πάσχοντες γνωρίζουν την υπερβολή των ιεροτελεστιών τους καθώς και την παθολογία τους, αλλά αισθάνονται ανήμποροι να μην προβούν σε αυτές. 
Στα παιδιά η ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή έχει συσχετισθεί με υψηλότερα ποσοστά καταναγκασμών, χωρίς όμως εμμονές. Όταν ξεκινά στην παιδική ηλικία, συνήθως συνυπάρχουν και άλλες διαταραχές όπως διαταραχή ελλείμματος προσοχής-υπερκινητικότητας, αγχώδεις διαταραχές, συμπεριφορικές συνήθειες (τικ), κλπ. Επίσης, οι γενετικοί παράγοντες φαίνεται να παίζουν μεγαλύτερο ρόλο για τα αίτια της διαταραχής.


Για να αξιολογηθεί ένα παιδί ή ένας  έφηβος για ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή, θα χρειαστεί συστηματική προσέγγιση που θα επιτρέπει τόσο στο παιδί ή τον έφηβο όσο και στα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας να μιλήσουν για αυτό καθώς και το πώς το βιώνει ο καθένας ξεχωριστά. Συνήθως τα μέλη της οικογένειας αισθάνονται ντροπή για τα συμπτώματα αυτά και κατά συνέπεια τα αποκρύπτουν. Επίσης τα παιδιά ή οι έφηβοι συχνά υποτιμούν τη σοβαρότητα της κατάστασης και τις επιπτώσεις της διαταραχής στη ζωή τους, είτε ντρέπονται ή φοβούνται ότι θα τρελαθούν. 
Κάποια σημεία που μπορούν να προσέξουν οι γονείς στα παιδιά τους είναι:
-Υπερβολικός χρόνος προετοιμασίας για ύπνο το βράδυ ή για το σχολείο το πρωί
-Υπερβολή στη συμμετρία των ρούχων ή/και των αντικειμένων τους
-Συχνές και επίμονες ερωτήσεις σχετικά με την υγεία των μελών της οικογένειας
-Επαναλαμβανόμενες ερωτήσεις πάνω σε ένα θέμα που έχει ήδη απαντηθεί
-Πολύωρη μελέτη χωρίς αποτέλεσμα, με έντονο σβήσιμο-γράψιμο
-Ιδιαίτερα μεγάλης διάρκειας

 


                                                                                          Μαρία Κωνσταντινοπούλου













































































































































Από τι προκαλούνται στο παιδί οι νυχτερινοί φόβοι

Οι νυχτερινοί φόβοι και οι εφιάλτες είναι πολύ συχνοί ιδιαίτερα σε παιδιά προσχολικής ηλικίας, αλλά και σε μεγαλύτερα ακόμη παιδιά έως και έφηβους.
Είναι μέρος της φυσιολογικής ανάπτυξής τους, καθώς η φαντασία των παιδιών αναπτύσσεται και αρχίζουν να συνειδητοποιούν ότι υπάρχουν πράγματα ή πλάσματα γύρω τους που μπορούν να τα βλάψουν.
Ασφαλώς υπάρχουν φορές που οι φόβοι και οι εφιάλτες προέρχονται από μια τρομακτική εμπειρία, μικρή ή μεγάλη. Όπως για πχ από κάτι που είδαν ή άκουσαν στο σχολείο, σε ένα παραμύθι, σε ένα κινούμενο σχέδιο, στις ειδήσεις, από το έντονο γάβγισμα ενός σκυλιού, από τους καβγάδες των γονιών του ή τις φωνές της δασκάλας τους, από αλλαγές που πιθανόν να συμβαίνουν μέσα στην οικογένεια (συμπεριλαμβανομένων και των θετικών αλλαγών). Τα παιδιά, έχουν συνήθως διαφορετικές φόβους στα διαφορετικά στάδια ανάπτυξης. Τα μικρά παιδιά είναι πιο ευάλωτα στη σκέψη τερατόμορφων και άλλων φανταστικών όντων, ενώ τα μεγαλύτερα παιδιά είναι πιο πιθανό να φοβούνται το ενδεχόμενο της απώλειας του εαυτού τους, των προσώπων της οικογένειάς τους ή ακόμα και ενός κολλητού φίλου. 
Πολύ σημαντικοί παράγοντες που επηρεάζουν τον ύπνο τους είναι αν το παιδί έχει εκτεθεί σε κάποιο πραγματικό κίνδυνο, όπως μια φυσική καταστροφή, αρρώστια, διαζύγιο, πένθος, διάρρηξη κλπ.
Πάντα θα πρέπει να είμαστε προσεκτικοί και να παρατηρούμε τη διάρκεια αυτών των ανησυχιών και την έντασή τους, ώστε να είμαστε σε θέση να ζητήσουμε την κατάλληλη βοήθεια ενός ειδικού, και να μην μπερδέψουμε την απλή ανησυχία-φόβο, με μία πιθανή αγχώδη διαταραχή η οποία κάνει τα παιδιά να είναι ανήσυχα και ταραγμένα όχι μόνο κατά τη διάρκεια του ύπνου τους αλλά και σχεδόν καθόλη τη διάρκεια της ημέρας. 


                                                                                             Μαρία Κωνσταντινοπούλου